Ze zeggen wel dat ik een lief en knap meisje ben
zwarte krulletjes, groen/bruine oogjes
maar wat ze niet weten, is dat ik niet eens mezelf ken
ben zo vaak belogen en bedrogen geweest door dierbaren
wil dat hopelijk nooit of te nimmer meer ervaren
ze zien mij als een gelukkige en stralende meid
die vastbesloten maar wel geduldig voor haarzelf pleit
wou dat ze voor een keer diep in mijn ogen konden kijken
denk dat ze me dan wel steevast zouden ontwijken
het meisje met de kleine gebroken stukjes binnenin haar ziel
het meisje dat niemand hielp toen ze zo diep viel
heb weeral geen oog dicht gedaan vanacht
zat weer met mezelf te worstelen, ik verkracht?
kan het verleden maar geen plekje geven in mij
zou zo graag met jullie willen meelachen, zij aan zij...
zal die helse leegte ooit wel weer overgaan
of zal ik net als zoveel anderen, ongelukkig weggaan?

wou dat ik ook zo iemand had
iemand die al deze miserie eventjes vergat
een wezentje dat me volkomen zou begrijpen
en dat me niet, door mijn rare kuren, keer op keer zou willen vermijden
het voelt alsof ik hier niet meer besta
waarom worden sommige mensen dan zo boos als ik zeg dat ik liever verga?
zouden ze er dan toch een beetje om geven
of zou het zijn, enkel en alleen uit medeleven...
kan ik niet een keer, zo heel even egoïstisch denken
en mezelf een plezierig en verlossend cadeautje schenken?
kijk weer naar buiten, door het kleine raam
alsjeblieft (lieve) mensjes, wees niet boos als ik ooit zou vergaan...
weet dat het geluk, de hoop en de toekomst niet aan mijn zijde staan...
mijn enige vriend, kijk recht voor mij uit, die mooie volle maan.


Eva