Je zit klem, vast tussen 2 muren 2 muren overladen met een verhaal,
Je kijkt om je heen..de muren ze zijn zo kaal.
Ze worden steeds donkerder omdat de zon er achter daalt,
Er is nu niets meer binnen die muren dat nog straalt.

Het donker het past bij je zoals je kijkt,
Het past bij hoe je lichaam lijkt.
Alles straalt uit jouw verdriet jouw pijn,
Iedereen zou willend at de zon weer bij je zou zijn.

De muren ze laten je koud
Omdat je ze zelf hebt op gebouwd.
Zo kaal zoals die muren zijn,
Zo kaal is ook jouw pijn.

Je pijn in je hart, in je leven
Het heeft je de duisternis gegeven,
En bevrijden kan het je niet
Omdat je geen hand voor ogen ziet.

Je loopt van muur naar muur, steeds meer pijn
Van het opgesloten zijn.
In jouw wereld tussen jouw muren,
Je gaat het leven steeds meer bezuren.

Overal komt de zon weer op,
Hij schijnt overal behalve op jouw kop.
Je reikt met je armen ver naar hem,
En je laat klinken je bevroren stem.

Je stem aangevreten door de pijn,
Die er niet hoort te zijn.
Je hele jij is dood gegaan
Nog in jou bestaan.

Je lichaam houd nog vol, maar je ziel is al begraven,
En je blijft heen en weer draven
Tussen die muren van koud steen..
Je wilt er graag doorheen.

Op weg naar de zon, de warmte het licht,
Een nieuwe lach op je gezicht.
Je ziel en jij weer herenigt samen in 1 leven,
Je wilt jezelf de vrijheid geven.

De pijn schud je van je weg, je rent naar de muur er dwars doorheen
En je voelt meteen
De zon de warmte een lach,
Die daarvoor niemand zag.

Je bent bevrijd je mag weer leven,
Andere mensen je liefde geven.
je hebt overwonnen al die pijn,
nu kan je jezelf weer zijn.