de wijzers van de klok
ik draaide de klok terug na waar we gelukkig waren,
zag ons weer samen lachen,waar je liep kuste ik de aarde.
de warmte die bezit had toen van mijn lijfje kwam weer terug,
samen kijkend na de sterren,samen in een mooie rust.
samen lachen,samen huilen,samen een zijn,
opeens werd ik wakker en beleef nu weer de pijn.
de pijn van alleen zijn,die leegte die mijn hart vult op het moment,
zal ik ooit weer zo een liefde kennen als dat wat ik met jou heb gekend.
dagdromend ga ik verder hang aan de wijzers van de tijd,
maar besef heel goed jou ben ik kwijt.
zag ons weer samen lachen,waar je liep kuste ik de aarde.
de warmte die bezit had toen van mijn lijfje kwam weer terug,
samen kijkend na de sterren,samen in een mooie rust.
samen lachen,samen huilen,samen een zijn,
opeens werd ik wakker en beleef nu weer de pijn.
de pijn van alleen zijn,die leegte die mijn hart vult op het moment,
zal ik ooit weer zo een liefde kennen als dat wat ik met jou heb gekend.
dagdromend ga ik verder hang aan de wijzers van de tijd,
maar besef heel goed jou ben ik kwijt.
Reacties op dit gedicht
| patrick_wijchen: | Woensdag, februari 07, 2007 12:35 |
| echt heel erg mooi geschreven... alleen heeft zijn tijd nodig, sterkte! groetjes patrick |
|
| sunset: | Dinsdag, februari 06, 2007 15:20 |
| Ik vind achtergrond ietwat misgekozen, maar het gedicht op zich ... Treffend voelbaar overgebracht. Liefs, sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: patjuh74 | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 06 februari 2007 | ||
| Thema's: | ||