Verblind door het witte licht
dwaal je rond,
in het niets,
tastend naar de toekomst.
Je voelt de wind,
je gezicht word opgegeten,
verdwijnt in de zon.
Vol zelfmedelijden
voel je intens verdriet,
tranen vallen lijnrecht
naar beneden,
boren zich in de grond.
Brokken geluk losgescheurd,
waren wij onlosmakelijk verbonden,
werden verbroken,
vermoord in gedachten, woorden.
Je weet dat je verdwenen bent,
ga opzoek naar jezelf!
Tast in het duister,
ooit struikel je over het geluk!
Auteur: lurin | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 07 februari 2007 | ||
Thema's: |