naamloos
zachtjes scheuren de klanken
in mijn hoofd
ik sluit je in mijn armen
breng nuances aan in de onvergetelijke
tijden
de wereld loopt -in een lange
stoet- voorbij
triest knikt ze me toe
haar hoofd gebogen
mijn stem is wonderlijk stil
als ik je bij je naam noem
liefdevol streel ik je wang
ik zie de bomen fluisteren
het gras leeft. hondermiljoen dezelfde
vogels zingen vrolijk naar elkaar.
ik ben alleen
de grond is hard
meedogenloos laat je jou in haar rusten
Reacties op dit gedicht
| cest-moi: | Zaterdag, februari 10, 2007 18:06 |
| ontzettend mooi dit!! word er stil van.. sterkte meis! | |
| patrick_wijchen: | Woensdag, februari 07, 2007 12:30 |
| alleen is nooit iemand... ooit zal de stilte zich weer omkeren in mooi geluid... heel veel sterkte! liefs patrick |
|
Over dit gedicht
| Auteur: A-live | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 07 februari 2007 | ||
| Thema's: | ||