Scherpe gebroken randen
langs de ruïne van m’n bestaan.
’t Is de vervulling
van verloren dromen.
Je denkt zwart-wit,
winter-denken.
Je loopt over geplette bloemen,
rozen, zonder fluweel.
Het zand over onze ruzies
schuurt mijn wonden
dieper kapot.
Gewichtloosheid,
zweef ik rond,
in m’n eigen hart,
ik mis je!
Momenten zo groot als bergen,
met witte toppen,
zwarte achtergronden,
winter-denken,
voelt jezelf zo eenzaam
als een engel.
Afscheid,
kan ik je missen?
Auteur: lurin | ||
Gecontroleerd door: Anastacia | ||
Gepubliceerd op: 07 februari 2007 | ||
Thema's: |