Wondere ontmoeting.

Even aan de kant staan,
Alle mensen bekijken.
En uiteindelijk vond ik wel iemand,
Waarvoor ik direct zou kunnen bezwijken..

Een slow op het gepaste moment:
Z’n vriend ging drinken halen.
Hij stond héél alleen..
Dit zou de verdere avond bepalen..

Moediger dan ik eigenlijk ben,
stapte ik op hem af..
Hopend dat ik zonder bibberende stem
Kon zeggen wat ik zeggen dacht..

“Wil je dansen?” vroeg ik vastberaden,
hoopte diep een positief antwoord te ontvangen..
Een ‘wacht even’ kwam er zachtjes uit,
Ik werd onmiddellijk door zijn blik gevangen..

Hij draaide zich langzaam naar me toe,
Pakte m’n hand en nam me mee..
Hoewel de dansvloer volledig volstond,
Kon ik enkel denken aan ons twee..

“Ken ik jou ergens van?” Vroeg hij ineens,
een vastberaden ik antwoordde lachend nee.
Dan leer ik je wel kennen zei hij enthousiast,
Terwijl hij voor het volgende houseliedje paste..

Langzaam gingen we terug van waar we kwamen,
In een plaats met minder lawaai,
Ik bleef gewoon bij hem en z’n vriend staan,
Bij mijn vrienden was’t toch maar saai..

Even namen vragen,
Hij heet voor vrienden Vince en Vincent in’t voluit,
En ik mocht m’n naam herhalen,
Want hij wist het even niet meer en trok een verontschuldigende snuit.

Een tijdje praatten we,
Over om het even wat.
Ik weet ieder woordje nog,
Ik was absoluut niet zat!

De avond liep ten einde.
Het trilalarm van m’n zusje kondigde het einde aan,
Ze kwamen ons al halen,
Had nog geen zin om naar huis te gaan..

Nog even knuffel en kus,
Gsm-nummers weggeven,
Uiteindelijk toch blij dat ik ben meegekomen,
Al was het enkel om dit te mogen beleven.

Amper een uurtje later,
Zat hij in m’n gsm,
“’t is Vince van in de Fitlink,
weet je nog wie ik ben? ;-)”

***

Voor Vince dus :-)
(26-01-2001)