Mijn levensweg...
dwalend over paden
die nergens heen lijken te gaan
onderweg de weg verloren...
lopend in de duisternis
struikelend over stenen
mijn licht is allang gedoofd
ik krijg het niet meer aan...
wandelend tussen ravijnen
langzaam lopend richting rand
om één stap te veel te zetten...
die nergens heen lijken te gaan
onderweg de weg verloren...
lopend in de duisternis
struikelend over stenen
mijn licht is allang gedoofd
ik krijg het niet meer aan...
wandelend tussen ravijnen
langzaam lopend richting rand
om één stap te veel te zetten...
Reacties op dit gedicht
| +lory+: | Donderdag, februari 08, 2007 00:02 |
| Of voor dat verschrikkelijk einde veel te weinig ;) Hou vol meid, aan alles komt een eind en met een eind een nieuw begin. I love you very much, don''t let me lose you. Kuz |
|
| Dirk Hermans: | Woensdag, februari 07, 2007 19:19 |
| heel goed in woorden gebracht | |
| xMyrte: | Woensdag, februari 07, 2007 16:46 |
| Een dierbare zal je op het juiste moment vastgrijpen, en je licht zijn voor de terugweg. x Liefs |
|
Over dit gedicht
| Auteur: *Lucine* | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 07 februari 2007 | ||
| Thema's: | ||