ik kijk je aan
maar je ontwijkt mijn blik
daar zit je dan
starend uit het raam

je zegt niks
maar ik weet het
je ogen zeggen genoeg
het is gedaan

het glas zal vallen
mijn hart zal breken

stilte heerst
en de spanning is te snijden
maar met veel moeite
slik ik toch mijn tranen in

spreek dan toch
je wilt het zo graag kwijt
ik besef het zelf ook
het heeft geen zin

het glas zal vallen
mijn hart zal breken

ik zou zo graag schreeuwen
laat me niet los
ik zou zo graag zeggen
laat me niet gaan

laat me niet achter
met de pijn
wanneer je vertrekt
mijn wereld zal vergaan

het glas zal vallen
mijn hart zal breken

regendruppels vallen neer
in de verlaten straten
en mijn dromen
spatten uiteen

maar je wilt het niet zien
besef je niet
dat ik zo gelukkig was
tot je hier verscheen

het glas zal vallen
mijn hart zal breken

en daar vliegen de woorden
in de ruimte van pijn
en langzaam
bereiken ze het gebarsten glas

en daar gaat de herinnering
aan wat we hadden
en aan alles
wat ooit was

daar is het afscheid
dat zout op de wonden strooit
dat mijn hart
in stukken verdeelt

hou je woorden
van zogenaamd spijt
wa weten allebei
dat het jou niets scheelt

het glas is gevallen
mijn hart is gebroken