Nooit meer...
Nooit meer...
De sterren zijn nooit meer die fonkelende lichtjes,
je zal nooit meer dartelen met neefjes en nichtjes.
De zon straalt nooit meer die warmte uit als voorheen,
je krijgt een hart van steen.
Je zal nooit meer dezelfde zijn in de klas,
je zal nooit meer zijn zoals je ooit was.
Wanneer men met jou doet wat men met haar heeft gedaan,
zal je er steeds alleen voor staan.
Je zal nooit meer verliefd zijn zonder eraan te denken,
je zal nooit meer zomaar je hart wegschenken.
En wanneer je je dan toch gaat binden,
zal je de woorden niet vinden
om uit te leggen hoe je je toen
voelde en niet wist wat te doen.
Een enkele domme man
die je hele tienerleven verwoesten kan.
De sterren zijn nooit meer die fonkelende lichtjes,
je zal nooit meer dartelen met neefjes en nichtjes.
De zon straalt nooit meer die warmte uit als voorheen,
je krijgt een hart van steen.
Je zal nooit meer dezelfde zijn in de klas,
je zal nooit meer zijn zoals je ooit was.
Wanneer men met jou doet wat men met haar heeft gedaan,
zal je er steeds alleen voor staan.
Je zal nooit meer verliefd zijn zonder eraan te denken,
je zal nooit meer zomaar je hart wegschenken.
En wanneer je je dan toch gaat binden,
zal je de woorden niet vinden
om uit te leggen hoe je je toen
voelde en niet wist wat te doen.
Een enkele domme man
die je hele tienerleven verwoesten kan.
Reacties op dit gedicht
| pramodah: | Zondag, januari 27, 2002 17:00 |
| ik weet het, hier helpen geen troostende woorden de wonden zijn te diep................ liefs pramodah |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Stefanie De Walsche | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 27 januari 2002 | ||
| Thema's: | ||