wintervacht
de stad nu in zijn wintervacht
begint zijn trage leven
van kleine onzekere stappen
en woorden klimmen
dampend naar
de volle hemel
kinderen die met sneeuwballen gooien
schateren als in de middeleeuwen
met verkleumde handen
trek ik
poppen
van herinerring
de bruid in haar kleed
trappelt
van verlangen
de sneeuw
ontvangt en wist
mijn stappen
en witte takken
priemen mijn ziel
open
met lang vergeten
woorden
snjeiw snjeiw*
riep de driejarige
uitgelaten
*West-Vlaams voor sneeuw
Reacties op dit gedicht
| Hilly N: | Donderdag, februari 08, 2007 16:16 |
| Prachtig gedicht. lieve groet, Hilly |
|
| hiljaa: | Donderdag, februari 08, 2007 12:50 |
| ik hoor het ze al roepen hahaha mijn moeder is van langemark! knufleifs--hiljaa-- |
|
| Windwhisper: | Donderdag, februari 08, 2007 12:20 |
| en de kleien Pierre die lacht vanuit zijn hartje en gooit sneeuwballen in het rond....en gaat sleetje rijden...valt dan weer eens op zijn...ja ja Sneeuwbruidje ook al iets moois.... knuffie Cobie |
|
| sunset: | Donderdag, februari 08, 2007 12:17 |
| Nostalgie in het nu verplaatst. Mooi hoor. Liefs, sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: conan | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 08 februari 2007 | ||
| Thema's: | ||