geen woorden
waar ik geen woorden voor vond
staat in mijn ziel geschreven
in een taal met eigen regels
gekrast en gebrand
soms bijna spoorloos verdwenen
dan weer bloedend
als een open wond
de oudste tekens
die de jongste
meer en meer
overschreeuwen
het kind dat weer
stoeien gaat
vergeten deuren
openslaat
dieren
vindt
te sterk
voor kooien
Reacties op dit gedicht
| Ludy: | Vrijdag, februari 09, 2007 18:44 |
| Krokodillen? Die vonden mijn kinderen in hun jonge jaren overal, tot ze begrepen dat ze hen zelf verzonnen. Heel fraai gedicht weer, conan. Graag gelezen. Liefs, Ludy | |
| Marlène: | Vrijdag, februari 09, 2007 16:04 |
| mooi..x | |
| kerima ellouise: | Vrijdag, februari 09, 2007 15:31 |
| het kind, vergeten, weggedrukt achter deuren, die het zicht niet meer konden aanzien...ontmoet zichzelf in het openen...van toekomst... knuf...mooi Conan liefs, kerima ellouise |
|
| sunset: | Vrijdag, februari 09, 2007 13:22 |
| Schitterend dit. En gelukkig dat je jezelf in jezelf terugvindt. Liefs, sunset |
|
| Windwhisper: | Vrijdag, februari 09, 2007 13:22 |
| even slikken, dit is mooi liefs Cobie Goede middag Pierre |
|
| switi lobi: | Vrijdag, februari 09, 2007 12:50 |
| Een prachtige terugblik conan. Liefsliefs, switi lobi |
|
Over dit gedicht
| Auteur: conan | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 09 februari 2007 | ||
| Thema's: | ||