Ik huil zonder snikken
opgesloten van binnen
eenzaam, maar dat was ik al gewend
maar toch voelt het vreselijk, helemaal wanneer je niet eens weet wie je zelf eigenlijk bent
huilen zonder snikken
opdat niemand mij hoord
er zal niemand over me in gaan zitten
ik zit vast in de gedachten over welke kansen ik allemaal heb vergoooid
verdrinkend in de tranen
die eeuwig blijven vloeien
af en toe vergeet ik adem te halen
starend naar de wonden die maar blijven bloedden
alleen met de leegte om me heen
niemand die me in de ogen durft te kijken
ik hoor niks anders dan angstig geschreeuw
dat niet van mij komt, maar wat ik mezelf wel kan verwijten
huilen zonder snikken zal ik eeuwig zonder jou
niemand weet wat ik voel van binnen en ik vraag me af waarom ik me nog aan de belofte hou
die ik heb gedaan aan hen die me nu niet meer zien
hen waarvan ik de liefde verwacht had die ik hoe dan ook nooit heb verdiend