een verloren traan.
verteld wat me allemaal zo pijn heeft gedaan.
niemand kent mij omdat ik mezelf niet eens ken.
ze denken te weten wie ik ben.
ik kijk in de spiegel en zie alles wat ik niet wil zijn.
een grote mond maar het doet me wel pijn.
er blijven tranen over mijn wangen stromen.
door alles wat er is gebeurd en me blijft overkomen.
ik zou willen dat alles zo simpel was als het lijkt.
dat iemand niet zo snel je hart bereikt.
ik wil zo veel maar wil het tegelijk ook weer niet.
ik doe of het me niet boeit maar het doet me wel verdriet.
als je een ding kon veranderen wat zou je dan kiezen.
wil je iemand nooit verliezen.
of wil je terug in de tijd.
en om dat moment zeggen dat het je zo spijt.
soms vraag ik me echt af of ik de enige ben met deze gedachten.
niet te veel verwachte.
dat staan er je ook geen teleurstellingen te wachten.
ik staarde naar de grond.
hoopde dat iemand daar stond.
om me gerust te stellen.
en me dan te vertellen.
dat alles goed gaat komen.
en er niet langen tranen hoeven te stromen