Zelfkennis.
Ik ken jou niet,
en toch was ik jou.
Ergens verstopt,
diep in mijzelf gekeerd.
Een vlinder die ontpopt,
dat heb ik nog niet geleerd.
De emoties die worden minder,
mijn hartstocht gaat weg.
De liefde van mijn leven oogverblindend,
waarom luister ik niet naar wat ik zeg.
Stop met falen, stop met angst,
altijd alleen en toch met iedereen.
Bewegenlijk maar toch verlamd,
geef commentaar terwijl ik het niet meen.
Wat moet ik met dit gevoel,
waarom laat ik mijn hart niet spreken.
Heb gewonnen maar heb geen doel,
wil ook niet met jou breken.
Deze ziekte en dit verderf,
de boom waar ik jou naam in kerf.
Ik ken jou niet,
en toch was ik jou.
Reacties op dit gedicht
| Nino de Pino: | Zaterdag, februari 10, 2007 19:14 |
| Moooi! is zelfkennis. de ziekte en dit verderf, de booom waar ik je naam in kerf.(wauw) liefs. |
|
| enjaeva: | Zaterdag, februari 10, 2007 12:27 |
| mooi mooi liefs enjaeva | |
| Windwhisper: | Zaterdag, februari 10, 2007 09:50 |
| Omhels jezelf en zeg..ZOALS IK BEN....... HOU IK VAN MIJ.. Goede morgen Liefs Cobie met een knuffel |
|
Over dit gedicht
| Auteur: dreamstar | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 10 februari 2007 | ||
| Thema's: | ||