Uiteindelijk toch alleen...
Een grijze impressie van wolken,
de zachte nevel op mijn verdriet,
de zee doet haar water kolken,
het mulle zand, wat steeds weer zwicht.
De meeuwen scheren boven de waterlijn,
hun gekrijs versterkt mijn verdriet,
kon ik maar even bij die meeuwen zijn,
dan valt alles in het niet..
Lopend langs het strand,
denk ik..."wat kan ik doen",
en in het mulle zand, schrijf ik je naam,
net als toen..
Maar voor mij is de illusie,
uiteindelijk de conclusie,
dat jij, nooit meer terug komt bij mij.
de zachte nevel op mijn verdriet,
de zee doet haar water kolken,
het mulle zand, wat steeds weer zwicht.
De meeuwen scheren boven de waterlijn,
hun gekrijs versterkt mijn verdriet,
kon ik maar even bij die meeuwen zijn,
dan valt alles in het niet..
Lopend langs het strand,
denk ik..."wat kan ik doen",
en in het mulle zand, schrijf ik je naam,
net als toen..
Maar voor mij is de illusie,
uiteindelijk de conclusie,
dat jij, nooit meer terug komt bij mij.
Reacties op dit gedicht
| Isabella Steenhuis: | Maandag, januari 28, 2002 10:28 |
| hoop dat je er veel reactie's en complimenten op krijgt , het is een erg mooi gedicht Jeffry !!! | |
Over dit gedicht
| Auteur: jeffry | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 28 januari 2002 | ||
| Thema's: | ||