Een lach op het gezicht
Maar een traan op de wang
Van buiten aan het lachen
Van binnen heel erg bang
Het kan me niks meer schelen
Het doet me erg veel pijn
Mijn wonden zullen niet helen
Nee het mocht niet zo zijn
Mijn leven die voorbij gaat
Met tranen op mijn wangen
Huilend blijf ik doorlopen
Door de donkere gangen
De paden van mijn leven
Zijn allang niet meer verlicht
Waarom kan niemand kijken
En ziet niemand de pijn op mijn gezicht
Als zoveel mensen pijn hebben
Dan moeten ze toch kunnen zien
Dat mijn hartje ook gebroken is
En ik huil voor een man of tien
Binnen in mijn hartje
Word het langzaam leeg
Doordat ik zelf de fout heb gemaakt
En over mijn pijn zweeg
Nu is de hoop vervagen
En is het weggegaan
Nu in de loop ter tijden
Zal ik niet meer kunnen staan
Dan zal ik in elkaar zakken
Huilend liggend op de grond
Omdat de pijn nooit weg zal gaan
Omdat me ziel me lichaam niet vond