opa
Stilte in je werkhokje...
Ik voel je...
Mijn ogen herinneren...
Roerloze spijkers verroest,
het gras ongemaaid,
jouw kleren kraaknet.
Het speelse spel met de kinderen stopt.
Het lachen met je buur stopt.
Het kloppen van je hart stopt.
Maar het fluiten op de gang
blijft zingen en nazinderen
in elk hoekje van mijn hart...
Ik voel je...
Mijn ogen herinneren...
Roerloze spijkers verroest,
het gras ongemaaid,
jouw kleren kraaknet.
Het speelse spel met de kinderen stopt.
Het lachen met je buur stopt.
Het kloppen van je hart stopt.
Maar het fluiten op de gang
blijft zingen en nazinderen
in elk hoekje van mijn hart...
Reacties op dit gedicht
| Saskia Lodeweges: | Donderdag, januari 31, 2002 15:53 |
| *SLIK*... ik kan geen woorden meer uitbrengen... | |
| free: | Maandag, januari 28, 2002 14:14 |
| Heel mooi!lief en zacht... | |
Over dit gedicht
| Auteur: an | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 28 januari 2002 | ||
| Thema's: | ||