Nooit meer!
Nooit meer die blauwe ogen,
nooit meer die spontane lach.
Alles heb ik verloren,
op die ene lente dag.
Vijf jaar geleden liet je mij alleen,
Hoe moet ik leven, waar moet ik heen.
nooit meer die spontane lach.
Alles heb ik verloren,
op die ene lente dag.
Vijf jaar geleden liet je mij alleen,
Hoe moet ik leven, waar moet ik heen.
Reacties op dit gedicht
| Susanne X: | Maandag, januari 28, 2002 17:04 |
| Kort gedicht, toch heel sterk. Het is moeilijk om iemand te laten gaan, maar toch moet je proberen op nieuw te beginnen. Succes ! | |
Over dit gedicht
| Auteur: bianca | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 28 januari 2002 | ||
| Thema's: | ||