Langzaam.
In de schaduw van het maanlicht.
Bij het verdwijnen van de nacht.
Tuur ik voor mij uit.
Rustig wacht ik af, hoe een nieuwe
dag en mijn toekomst zich ontluikt.
Net zoals de nacht, verdween ook
mijn verleden, vergeet hem, het is
voorbij.
Het enige wat er van overbleef.
Zijn mijn vaderlijke gevoelens voor
de kinderen.
Maar de rest laat ik ver achter me.
En langzaam bij het naderen van
het ochtendlicht.
Kwam ook de rust in mij.
Reacties op dit gedicht
| *jessica_genders*: | Woensdag, februari 14, 2007 09:54 |
| mooi | |
| Marjolein.: | Woensdag, februari 14, 2007 08:42 |
Uitgerust. Is het enige dat ik hierbij kan zeggen. Liefs, |
|
| sunset: | Woensdag, februari 14, 2007 08:16 |
| Voelbaar rustgevend mooi verwoord. Liefs, sunset |
|
| Windwhisper: | Woensdag, februari 14, 2007 08:13 |
| moet hart zijn...was de T vergeten......half wakker nog | |
| Windwhisper: | Woensdag, februari 14, 2007 08:12 |
| Kom je gauw een knuffel geven, want tussen de woorden staat iets verborgen, wat aanvoelt in mijn har. Goede morgen lieve Rinus liefs voor jou kanjer . Cobie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: fluister | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 14 februari 2007 | ||
| Thema's: | ||