Weer die nachtmerrie.
Kun je even meekomen,
we moeten je iets vertellen.
Geschrokken sta ik op,
wat is er aan de hand?
Loop maar even mee,
ja ga daar maar zitten.
Er is vannacht iets gebeurd,
ze is er niet meer.
Een kille stilte
vloeit door de kamer.
De tranen rollen over mijn wangen,
ik maak geen geluid..
Ineens begin ik te schreeuwen,
verdomme lul niet!
Ze is gewoon weer bij hem
net als toen.
Doe maar rustig,
je moeder is er zo.
Wat moet ik verdomme met mijn moeder?
Ik wil naar haar!
Ik ben in alle staten,
ren jankend door de school.
Wil bijna dezelfde poging wagen,
als zij vannacht heeft gedaan.
Badend in het zweet,
word ik wakker..
Gelukkig, het was maar een droom..
Reacties op dit gedicht
| ato: | Vrijdag, februari 16, 2007 09:03 |
| mooi verwoord | |
| jantje maan: | Donderdag, februari 15, 2007 22:05 |
| intens droef liefs marc |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Imbroglio. | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 15 februari 2007 | ||
| Thema's: | ||