Het is zo moeilijk om door te gaan

Altijd maar blijven vechten voor je eigen plaatsje

Het word me stilletjes aan allemaal te druk

Wil het wel vertellen, maar krijg de woorden niet uitgesproken

Weet dat je me toch niet zal verstaan

Allemaal verwijten naar mijn hoofd geslingerd gekregen

Je studies, je toekomst, je leven…

Mam, wat weet jij nou hoe ik me voel?

Ik ben helemaal niet zo gelukkig als jij denkt

Ik kijk helemaal niet zo hoopvol naar de toekomst als jij

Kan je het dan niet zien? Je dochter die tevergeefs haarzelf probeert te redden

Je dochter die elke keer haar tranen onder controle moet houden

Omdat ze elke dag met pijn moet leven, met pijn gaan slapen en met pijn opstaan…

Ik hoop dat je het ooit zult weten, en me misschien wel kan begrijpen

Vertel je het alsjeblieft niet aan papa?

Probeer zo hard om me voor hem sterk te houden, zodat hij trots kan zijn op zijn enige dochter

En hij kan vertellen van dit is mijn gelukkig meisje

Mijn gedachten worden gewoon donkerder met de dagen mama…

Het is allemaal begonnen, 3 jaar geleden, denk dat je het wel nog weet

Op je verjaardag, die ene dag, dacht dat ik ontsnapt was uit dit leven, hel genoemd

Maar het heeft (spijtig) genoeg niet mogen zijn

Gered van een poging, heel eventjes bij een psycholoog en diëtiste geweest

Hield me voor dat het allemaal wel goed zou komen

Het was gewoon een van die zovele puberstreken

Jaren verstreken en het gevoel werd steeds sterker

Het gevoel van machteloosheid, spijt en ongeluk

Het wou maar niet weggaan, hoe hard ik ook probeerde mama

Geloof je me als ik zeg dat ik mijn best heb gedaan

Geloof je me als ik zeg dat het me niet lukt om gelukkig te zijn?

Je zou eens moeten weten hoe ik mijn nachten vul

Het maar niet kunnen slapen, pilletje nemen, wakker blijven tot ik eigenlijk moet opstaan

Vermoeiend proberen naar school te gaan

Tevergeefs…

Heb weken in bed gelegen, doen alsof ik naar school ging

Iedereen maar denken dat ik me amuseerde op kot, elke nacht uitging en pas s’morgens terug kwam

Wel de waarheid is anders mama

Tranen vinden hun uitweg wanneer ik alleen ben, soms ook eerder

Ik weet wel, mama, dat je je afvraagt wat er mij soms scheelt

Dat je het gevoel hebt dat ik jullie niet graag zie of niet genoeg om jullie geef

Het spijt me als ik niet genoeg affectie toon, maar ik hou echt van jullie

Mijn warm gezin, mijn thuis, mijn enige plek waar ik mezelf toch een beetje kan zijn

Je hebt me alles gegeven: alles waar ik om vroeg, geld, studies, en veel liefde

Het spijt me echt dat ik niet hetgene kan zijn dat je gewenst had van een dochter

Iemand die carriere maakt, iemand die gelukkig is, iemand die haarzelf niet snijd

Sorry mama, maar dit is nog iets dat ik niet kan uitleggen

Beloof me dat je niet boos zal zijn

Maar ik kan mijn gevoelens alleen uiten op mijn verrotte lichaam

Het enige dat ik zo erg haat… hetgene waar het allemaal is mee begonnen

Heb zo hard mijn best gedaan om het te proberen om het te verslaan

Elke keer weer mijn eigen dwingen om het voedsel op te nemen zonder schuldgevoelens

Kan het gewoon niet, gelukkig een propje caloriëen door mijn keel krijgen

Voel me dan opgepropt, te zwaar, dik…

Je weet toch wat ze zeggen mama, de sterken blijven leven, de zwakken vergaan…

Weet je… het is een beetje gek allemaal, ik weet het wel

Maar hopelijk zal je het ooit allemaal inzien mama

En ik durf misschien wel te zeggen dat ik hoop dat je dit ooit zal lezen

Al mijn gevoelens en gedachten zijn hierin gepropt

Het is al een stapje verder om te proberen mijn ware ik te tonen...

Ik hou van je mama,

Liefs