gemorste liefde
de nacht beeft ongeletterd, als
de liefde wegebt
zoals het rag dat men neemt,
plots de kleur van haar gezicht zeemt
de ontnuchtering scherp stelt
er niets meer is, dan de warmte die
over haar doorzichtigheid vertelt
was het een schim? misschien
een droom die met me ging
toch, nijpen mijn lippen de laatste
zinnen hoe de hunker het hete
houtskool in water bekoelt
tussen rivierriet,
de gemorste liefde uitvloeit
Reacties op dit gedicht
| Mathilde: | Vrijdag, februari 16, 2007 23:49 |
ragfijn. haast te fijn om aan te raken. liefs, mathilde |
|
| Dirk Hermans: | Vrijdag, februari 16, 2007 20:11 |
| mooi | |
| MizzTeaQ: | Vrijdag, februari 16, 2007 19:44 |
| Een pracht dit! Liefs, |
|
Over dit gedicht
| Auteur: gunther vandenberghe | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 16 februari 2007 | ||
| Thema's: | ||