Het is een pijnlijke situatie,
waarin stilte de gevoelens spreek.
Ik kijk naar mijn moeder,
en besef hoe moeilijk ze het heeft.
Ik kijk naar mijn oma,
naar haar ogen, rood omrand.
Ik volg de traan van mijn broer,
die uitkomt in zijn bevende hand.
Ik probeer te spreken,
en bibberend open in ik mijn mond.
Maar het is alleen een zucht,
die er aarzelend uit komt.
Ik kijk naar het witte bed,
en de bijzondere persoon erin.
Hij kijk me bezorgd aan.
En ik weet niet meer waar ik aan begin.
Ik wil zeggen; Komt goed opa, samen lukt het wel.
Maar de pijn die je hebt,
verhoogt zich veel te snel.
Ik wil je mijn warmte geven,
en zorgen dat de pijn verdwijnt.
Want ik kan daar niet mee leven.
Met een PIJNLIJK afscheid.
Hoe dierbaar je voor ook me bent.
En hoe moeilijk het ook word.
Ik wil geen lange lijdensweg voor jou,
zonodig té kort.
Je bent te speciaal voor me, voor ons, voor iedereen.
Als iemand ook maar iets vroeg.
Dan was je er al meteen.
Dit is geen afscheids gedicht.
Verre van dat.
Maar opa mocht ik dit ooit terug lezen,
dan weet ik dat ik je nooit vergat
*Afscheid nemen bestaat niet*