Zo vaag...

zo voelbaar vol
mijn hart schreeuwt het uit
maar tevens zo leeg
slechts stilte geen geluid

ik was zo sterk
maar ben het even verloren
probeer me te begrijpen
probeer mijn stilte te doorboren

alles is me te druk
maar voel me ook zo alleen
verlicht mijn voelen
sla je arm om me heen

woorden zijn verdwenen
in een laag van mist
die wel laat voelen
maar woorden heeft uitgewist

als een barst in mijn hart
dat is wat ik bij me draag
intens voelbaar veel
maar alles ook zo vaag...

©Anita2007

19-02-2007

Geschreven door

keiko

Reacties op dit gedicht

keiko vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

Mamke:	Maandag, februari 19, 2007 19:45
Droef maar krachtig gedicht! Even pas op de plaats maken is wel eens goed op zijn tijd. Gr. Mamke

Ludy:	Maandag, februari 19, 2007 18:59
Tijd voor een pauze om alles op een rijtje te zetten. Blind doorhollen in de mist is niet raadzaam, toch? Helder verwoord, je onzekerheid. Liefs, Ludy

westland:	Maandag, februari 19, 2007 15:33
mooi maar droevig,als je er zelf niet uitkomt zijn er nog altijd instanties die je kunnen helpen.wij zullen je steunen. je ouders

M@rcel:	Maandag, februari 19, 2007 13:38
droef-mooi Geschreven Liefs M@rcel

dichterbij:	Maandag, februari 19, 2007 09:50
klinkt triest en wens je sterkte lieve groet

Over dit gedicht