en zomaar word ik tegen de muur gegooid
woede wurgt me sterk maar net niet bewusteloos
laat me toch gaan en rusten in mijn eigen tijd
jouw waarheid is niet de mijne
hoelang schiet je nog met giftige pijlen
mijn hart raak je niet meer die is al gestorven
door wat je me aan doet- oren zijn doof
door het zilte water wat je hersenen aantast
je gunt me t licht niet in de ogen
eens deed je of het wel zo was – maar het bleek alleen
met jou te zijn al zei je iets anders voor de schone schijn
en nu ben ik kwaad- ik breek de lijn mijn grens