ik sta aan de kant
terwijl het vuur peloton begint te schieten
de ter dood veroordeelden staan met de rug
naar de geweren –grof geschut en zwaar bewapend
hekken vol prikkeldraad schermen me af
gevangen zit ik in onmacht ik wil ze redden
maar de schrammen in mijn huid helpen me niet
naar de andere kant- de dood waart rond daar
de lafste moorden zijn dit omdat van achteren
aanvallen het zelfde is dan je ziel niet willen laten zien
terwijl jezelf degene bent die bepaald of iemand blijft leven
waar haal je t gore lef vandaan? je hoofd weg te draaien
voor ze echt gestorven zijn- en de beulen zullen ooit wroeging krijgen
lexx: | Maandag, februari 26, 2007 21:51 |
Strak stuk dit .. Zouden beulen ook liefjes hebben?!Hahahm lekker samen wat ''hangen'' .. Kus :) |
|
micina: | Donderdag, februari 22, 2007 13:25 |
Uiteindelijk krijgt iedereen op de een of andere manier terug wat hij geeft. Dus die "beulen" krijgen hun verdiende straf wel. Sterk krachtig geschreven! |
|
sunset: | Donderdag, februari 22, 2007 08:26 |
Dat laatste betwijfel ik soms. Omdat te velen gewoon on - menslijk in hun gevoel geworden zijn. Treffend tonend verwoord en overgebracht. Liefs en knuf, sunset |
|
Quadesh: | Donderdag, februari 22, 2007 01:09 |
fictie | |
kleinmeisje: | Donderdag, februari 22, 2007 01:08 |
levendig beschreven,ik zie verder geen thema is het fictie of een relaas over de oorlog.liefs | |
Roland Hainje: | Donderdag, februari 22, 2007 01:00 |
ik voel de onmacht! scherp geschreven,Quadesh. groetjes, xRo;) |
|
mobar: | Donderdag, februari 22, 2007 00:07 |
Sterk geschreven, groetjes, Mobar. |
|
Auteur: Quadesh | ||
Gecontroleerd door: Innerchild | ||
Gepubliceerd op: 22 februari 2007 | ||
Thema's: |