Bravo voor de clown
Een wit gekrijt gezicht,
aanschouwt door het publiek.
Een lach, opnieuw verplicht,
even als zijn clowns mimiek.
Over zijn gezicht vloeien tranen,
zijn vrouw is hem net ontnomen,
hij, de laatste der mohikanen,
voelt het einde komen.
Bravo, galmt het door de circustent,
hij kijkt verbittert rond,
zelfs het applaus klinkt hem onbekend,
zijn hart te diep verwond.
Op zijn viool speelt hij "haar" laatste lied,
hij laat het droevig schallen,
de snaren betastent, met stil verdriet,
bravo....het doek is voorgoed gevallen.
aanschouwt door het publiek.
Een lach, opnieuw verplicht,
even als zijn clowns mimiek.
Over zijn gezicht vloeien tranen,
zijn vrouw is hem net ontnomen,
hij, de laatste der mohikanen,
voelt het einde komen.
Bravo, galmt het door de circustent,
hij kijkt verbittert rond,
zelfs het applaus klinkt hem onbekend,
zijn hart te diep verwond.
Op zijn viool speelt hij "haar" laatste lied,
hij laat het droevig schallen,
de snaren betastent, met stil verdriet,
bravo....het doek is voorgoed gevallen.
Reacties op dit gedicht
| Ron The Don: | Woensdag, april 17, 2002 09:29 |
| Je advies opgevolgt. Beschrijft inderdaad het zelfde gevoel. In jou gedicht komt beter naar voren dat het om een artiest gaat (clown). Ik heb het gedicht ook met die bedoeling geschreven, maar het komt niet helemaal goed over denk ik. Een hoop mensen beginnen zichzelf achter dat masker te zien. Nou ja, het maakt in ieder geval veel reacties los. mohikanen?? Moet dit niet Mohammeddanen zijn? Groeten Ron. |
|
| Laurens Windig: | Zaterdag, april 13, 2002 19:27 |
| Tsssssss.......... | |
Over dit gedicht
| Auteur: jeffry | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 29 januari 2002 | ||
| Thema's: | ||