alleen ...
Ik ben alleen met mijn angst en mij pijn.
Mijn keten breken door de wolken.
Ik voel me leeg.
Ik ben van een mislukking.
Ik wil iets dat onbereikbaar is,
iets dat met de wind waait,
en zulke wind waait terug.
Niemand voelt mijn koude,
niemand voelt mijn leven.
Ik slenter gewoon,
met de ander mee,
mijn dromen zoeken herinneringen zo ver,
maar toch zo dichtbij,
ik slaap niet,
nee ik verdrink niet,
nee ik verdrink gewoon in herinneringen.
Wil jij me redden ???
Mijn keten breken door de wolken.
Ik voel me leeg.
Ik ben van een mislukking.
Ik wil iets dat onbereikbaar is,
iets dat met de wind waait,
en zulke wind waait terug.
Niemand voelt mijn koude,
niemand voelt mijn leven.
Ik slenter gewoon,
met de ander mee,
mijn dromen zoeken herinneringen zo ver,
maar toch zo dichtbij,
ik slaap niet,
nee ik verdrink niet,
nee ik verdrink gewoon in herinneringen.
Wil jij me redden ???
Reacties op dit gedicht
| wolkie: | Donderdag, februari 22, 2007 18:13 |
| Prachtig verwoord Er is altijd iemand die je kan helpen, maar je moet het zelf doen... |
|
| kleinmeisje: | Donderdag, februari 22, 2007 16:04 |
| mooi geschreven,en er is altijd iemand die naar je luisteren wil.liefs | |
| sb lavandula: | Donderdag, februari 22, 2007 15:44 |
| tuurlijk wel, liefs hans | |
| Fairouz: | Donderdag, februari 22, 2007 15:08 |
| mooi neergezet. Groeten, fairouz | |
Over dit gedicht
| Auteur: annickske | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 22 februari 2007 | ||
| Thema's: | ||