Het had zo mooi kunnen worden jij en ik
het was er al vanaf het begin dat ene gevoel , die ene klik
non-stop uren met elkaar kletse
en ik wist het zeker deze jongen gaat me niet kwetse
want jij begreep mij je noemde geen freak
nee je zei zelfs dat ik bijzonder en speciaal was
ik werd rood en moest lachen toen ik het las
ik zat in een periode van een gebroken hart
maar jij was de reden waardoor ik dat af en toe heel even vergat
het voelde alsof ik je al heel lang kon
gewoon alsof ik er niet meer alleen voor stond
ik had er niet eens moeite mee toen ik je bepaalde dingen vertelde
en weet je nog die gesprekken waarin we elkaar om de beurt een vraag stelde
je antwoorden zorgde vaak voor een lach op mijn gezicht
en ik vroeg me af is er soms een wonder verricht
hoe kon dat nou twee mensen die zo het zelfde dachte
dat dat ooit zou gebeuren nee dat was niet iets wat ik verwachte
maar je vertellen dat ik je misschien wel meer dan leuk vond dufde ik niet
ik was bang voor nog meer pijn nog meer verdriet
nu vraag ik me af of het iets had uitgemaakt
persoonlijk denk ik dat het je niet echt had geboeid
misschien was ik fout misschien was er wel iets heel moois tussen ons gegroeid
ik zie het al voor me
jij en ik starend naar de sterren liggend op het strand
rennend over velden niet gevend om wat mensen van ons vinden
overal samen, over hand in hand
oke, genoeg gefantaseerd
het was gewoon een kwestie van tijd
het waren gewoon een paar gesprekken en toen was het weer voorbij
het enige wat je nu nog zegt als ik tegen je praat ,
is hallo hoe gaat het vandaag
maar een zinnig gesprek hebben we niet meer
en toch blijf ik het proberen keer op keer
ik snap het zo ie zo niet we hebben elkaar maar 1 keer gezien en buiten die gesprekken hadden we niks
maar waarom denk ik dan nu aan jou en ben jij de gene die ik nu mis..