Dementie
Dementie.
Weet je even ,
niet meer ,
wie je bent?
Ik neem
je in mijn armen,
iemand die je kent.
Ik zal
je tranen drogen
het zijn er veel te veel !
Je moet
mij geloven
dat ik je verdrietjes deel.
Samen zijn
en samen lachen,
samen huilen.
Je weet toch
lieverd
bij mij kan je schuilen.
De wereld
is zo vreemd
je kent het niet meer.
Ik neem
je in mijn armen
dat doet minder zeer.
Ik aai
heel zacht
over je bolletje.
Kom lieverd
kruip niet weg
in je holletje.
We kunnen
de wereld ,
samen aan.
Nee, nooit
zal ik jou...
alleen laten staan.
Reacties op dit gedicht
| De kleine Vos: | Zaterdag, februari 24, 2007 02:09 |
| Wat ziet ze nog Wat denkt ze nog Wat kleurd haar leven nog Mensen zo als jij! Mooi! Sonja |
|
| dichterbij: | Vrijdag, februari 23, 2007 23:34 |
| dementie is heel hard maar ook heel zacht. mooi gevoelig en herkenbaar geschreven lieve groet |
|
| toulouseke: | Vrijdag, februari 23, 2007 20:24 |
| heel mooi geschreven ontroerend | |
| toulouseke: | Vrijdag, februari 23, 2007 20:24 |
| Jusst.: | Vrijdag, februari 23, 2007 20:19 |
| dat is mooi :) verblijd haar leven zolang ze die nog heeft! | |
Over dit gedicht
| Auteur: jackie lokker | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 23 februari 2007 | ||
| Thema's: | ||