de harpiste
speel met mij nog eenmaal aan het hout,
met snaren getralied van aarde naar hemel,
schenk ons,
jullie met de stem van engelen die
zingen doorheen het geluid van trompetten,
violen en hun kompanen,
en waar ik in mijn late lente de vingers nog
eenmaal jullie zal doen beroeren en mijn boezem
het raam , als eeuwig monument, stuwen
naar bevallige diepten en hemelse einders
opdat wederom het ongeschapene
door klank wordt geboren
ik strek mijn vingers, waar zij eerst
en wel door vele jaren heen , nog
als vanzelf aan jullie deden kleven
maar nu teneinde de geest de kracht moet sturen
speel met mij nog eenmaal in mijn late lente
dan zal ik sterven bij dode snaren
Reacties op dit gedicht
| Hilly N: | Maandag, februari 26, 2007 12:51 |
| Melodieuze klanken bleven. Van de noten ooit geschreven. Muziek zal als de rode draad door het leven gaan. De musicus geeft zelf het ritme aan. Lieve groet, Hilly |
|
| jasmienschrijft: | Zaterdag, februari 24, 2007 23:39 |
| Schitterend mooi, woorden kunnen zo mooi zijn. groetjes, jasmien |
|
| Tijgertje:): | Zaterdag, februari 24, 2007 22:56 |
| poeh, weer zo mooi he? zucht.. liefs |
|
| appelboom: | Zaterdag, februari 24, 2007 22:00 |
| Poehhh héééérlijk... Liefs, appelboom |
|
| kleinmeisje: | Zaterdag, februari 24, 2007 21:15 |
| weer ontzettend mooi geschreven,klinkt als hemelse muziek.liefs | |
Over dit gedicht
| Auteur: julius dreyfsandt z.s. | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 24 februari 2007 | ||
| Thema's: | ||