er was ooit eens een schaduwmeisje
de mensen vonden haar nogal gek
ze kende heel veel donkere plekken
en maakte daarvan in haar hoofd een leistje


ze leefde altijd terug getrokken en alleen
ze hield zich stoer en deed alsof het haar niet kon schelen
maar diep in haar werd ze gekraakt door iedere opmerking
iedereen dacht dat haar hart was van hard marmer of steen

ze had het gevoel dat iedereen haar had verlaten
koud kreeg ze wanneer ze dacht aan haar eenzaamheid
het wenste dat voor gewoon een echt vriendin
ze durfde nog niet eens te dromen over leuke maten

op een dag oversnee ze haar eigen keel
een rode vlek vormde rond haar lichaam op de grond
ze was helemaal gekraakt door da opmerkingen
en ten op die dag was ze weg van haar toneel