Vervagen
Als schimmen,
uit een toekomst,
die nooit meer kan bestaan.
Vervagen de herinneringen,
van beelden,
die we beiden lieten gaan.
Elkaar vergeten,
tot wanneer,
zelfs vergeten niet meer moet.
Tot elke wond,
gemaakt door ons,
niet langer baad in eigen bloed.
Laten we vervagen,
van elkaar en van onszelf.
Tot wij elkaar,
als vreemden,
kunnen groeten met een lach.
Laten we vervagen,
samen,
en dromen,
van die dag.
uit een toekomst,
die nooit meer kan bestaan.
Vervagen de herinneringen,
van beelden,
die we beiden lieten gaan.
Elkaar vergeten,
tot wanneer,
zelfs vergeten niet meer moet.
Tot elke wond,
gemaakt door ons,
niet langer baad in eigen bloed.
Laten we vervagen,
van elkaar en van onszelf.
Tot wij elkaar,
als vreemden,
kunnen groeten met een lach.
Laten we vervagen,
samen,
en dromen,
van die dag.
Reacties op dit gedicht
| kleinmeisje: | Dinsdag, februari 27, 2007 10:18 |
| afscheid nemen en dan verwerken,en toch vrienden blijven.mooi verwoord.liefs | |
| sunset: | Dinsdag, februari 27, 2007 09:01 |
| S c h i t t e r e n d! Liefs, sunset PS: Ik denk dat het geheel zelfs beter tot zijn recht komt wanneer je het doorlopend - dus zonder witregels ertussen - zou plaatsen. En zonder hoofdletters. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: diederiek versluys | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 27 februari 2007 | ||
| Thema's: | ||