te braak
ik braak koppen van mensen
en meer dan dat
vergif
opgeslagen
in heimelijk gelach
schijnheiligheid
en berusting
in de kromming
van
‘zo zal het dan wel zijn’
handen proper gewassen
geen schuld
nooit
enkel
onschuldig geklad
op naakte
elfjes
ik braak bulten
etterende gezwellen
en toch
gaat
het leven
-zoals altijd-
gewoon
zijn gang !
Reacties op dit gedicht
| kleinmeisje: | Dinsdag, februari 27, 2007 10:02 |
| jaja,iedereen braakt weleens daar na maar weer gewoon verder,carpe diem.liefs | |
| sunset: | Dinsdag, februari 27, 2007 09:17 |
| Mag ik met je mee ''braken''. Niet om het leven. Want dat is mooi en goed. Maar om de (sommige?) levenden. Treffend voelbaar overgebracht. Liefs, sunset |
|
| Innerchild: | Dinsdag, februari 27, 2007 07:37 |
| Ja ... zo kan het dus ook ! ;) / M. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Het Gejefte | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 27 februari 2007 | ||
| Thema's: | ||