Na een zware dag moe thuis gekomen
Gaf ik het op om nog ooit te dromen
Droge tranen kunnen niet meer stromen
Zelfs het huilen had men mij ontnomen

In de armen van hun oma, mijn vrouw
Kregen mijn ogen nog een druppel dauw
De liefde verving het verdriet algauw
Door haar steun, haar begrip en toevertrouw

Neen ik moest toch nog eventjes doorgaan
Voor die mensen die mij toch zagen staan
En ik zag charlotte gans bovenaan
Nog pril jong en reeds dichterlijk begaan

Toen las ik al haar letters uit verdriet
Van hoe pijnlijk toen oma haar verliet
Hoe triestig als haar lief haar niet ziet
Maar voor mij klonk zij weer als een nieuw lied