Vertrek, blijf, wachtend.
Weer eén van die vele slapeloze nachten,
waar ik steeds op een antwoord zit te wachten.
Ik weet niet meer wat ik voel,
begrijp je nu wat ik bedoel?
Ik heb geen idee van de pijn die ik veroorzaak,
en toch is het telkens weer raak.
De stress blijft zich maar opbouwen,
omdat ik niet weet of jij mij ooit kan vertrouwen.
Het regent binnen en buiten schijnt de zon,
twijfel aan mijn gevoelens waar ik aan begon.
Elke nacht ruzie om hetzelfde ding,
en toch draag ik nog steeds jouw ring.
Ik vergeet de dingen om mij heen,
heb pijn die gaat door merg en been.
Koud, verkleumd tot op het bot,
Voel me net als jou, net zo rot.
Weet dat ik mijn leven met jou wil delen,
maar stop met mijn gevoelens te spelen.
Ik begrijp dat je echt anders wilt,
en ga ik te ver geef dan een gil.
Maar geef mij niet de schuld van dit alles,
anders ga ik weg en vertrek ik naar Dallas.
Over dit gedicht
| Auteur: dreamstar | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 28 februari 2007 | ||
| Thema's: | ||