ravijn verdiept
de piano riedelt een liedje
geen beethoven maar vrolijk
en dat terwijl het water met bakken
uit de hemel valt hagel de straat wit
dromen vervallen als ruines in de tijd
standvastig door de jaren eens breken ze
mijn geloof in jou is voorbij en de kou
geeft me kippenvel in deze koude nacht
gillend ren ik door de huizen van mijn hart
geheel de weg kwijt en machteloos bang
de grondvesten schudden onder mijn voeten
en het ravijn vergroot en verdiept zich
net voor ik val in de diepte van de toekomst
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Quadesh | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 01 maart 2007 | ||
| Thema's: | ||