de mens in mij
de mens in mij
is vandaag
heengegaan
dood
angstaanjagend stil
blijft hij daar achter
door vader lot
op de knieën gemept
een gebroken zucht
breekt zijn adem
en scheurt zijn hart
in flarden gevoelens
en langzaam zakt hij
weg in de plas tranen
van het geluk dat hem
ooit toekomen mocht
Reacties op dit gedicht
| switi lobi: | Donderdag, maart 01, 2007 23:49 |
| De mens...sterfelijk onsterfelijk. Prachtig geschreven! Liefsliefs, switi lobi |
|
| sunset: | Donderdag, maart 01, 2007 19:13 |
| Jij bent, gaat niet dood. Want jij bent een pure echte mens. En die sterven nooit. Gelukkig. Treffend voelbaar verwoord. Liefs, sunset |
|
| dichterbij: | Donderdag, maart 01, 2007 09:57 |
| prachtig geschreven, geef de mens weer een kans lieve groet |
|
| hiljaa: | Donderdag, maart 01, 2007 09:49 |
| die zilte tranen balsemen! krachtig gedicht! knufleifs--hiljaa-- |
|
| Innerchild: | Donderdag, maart 01, 2007 07:51 |
| Amai ... ge geeft er weer serieus een lap op ! M. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Het Gejefte | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 01 maart 2007 | ||
| Thema's: | ||