de bus naar Nice
mocht het zo zijn dat op de dag na mijn vertrek
al een leegte ontstaat in jouw warrig brein
en het onzichtbaar innerlijk vreten zich dan bij
jou al openbaart, wat zal ik dan grijnzen in mijn
mogelijk bevrijd hoofd en de ogen nog wijder
doen openen naar de wereld om mij heen,
opdat ik opgelucht en diepademend
mijn vleugels weer opnieuw uitspreid
naar ongekende nieuwe werelden
de bezwaarde donkere kamer met gevaarlijke
stutten dreunt nog door in mijn lijf
zo lang bleef het onbeweegbare in stand
en nog langer vertoefde mijn hart in de vriezer
waar ijs ieder gevoel of beweging uitbande,
de deksel onaantastbaar bleek
en dat al na enkele jaren van vruchteloos zweven
in dromen van verwachtingsvol streven naar
naar ja, naar wat, blijkt nu de genadeloze vraag
de bus naar Nice vertrekt gelukkig op tijd
niet dat ik daar zo mee bezig ben immers
hoe kan men als verstard de tijd bewaken
of omzien naar alles wat buiten mij loopt
en het straattoneel met zijn figuranten die
tezamen een haast gesloten doek vormen en mij,
zelfs al zou ik het willen de pas afsnijden
naar alles wat meer is dan ik en in mij
jouw bevroren ik, als versteend, aan in mijn
nacht gekluisterd, een cel zonder sleutel
ja, enkele reis Nice....
al een leegte ontstaat in jouw warrig brein
en het onzichtbaar innerlijk vreten zich dan bij
jou al openbaart, wat zal ik dan grijnzen in mijn
mogelijk bevrijd hoofd en de ogen nog wijder
doen openen naar de wereld om mij heen,
opdat ik opgelucht en diepademend
mijn vleugels weer opnieuw uitspreid
naar ongekende nieuwe werelden
de bezwaarde donkere kamer met gevaarlijke
stutten dreunt nog door in mijn lijf
zo lang bleef het onbeweegbare in stand
en nog langer vertoefde mijn hart in de vriezer
waar ijs ieder gevoel of beweging uitbande,
de deksel onaantastbaar bleek
en dat al na enkele jaren van vruchteloos zweven
in dromen van verwachtingsvol streven naar
naar ja, naar wat, blijkt nu de genadeloze vraag
de bus naar Nice vertrekt gelukkig op tijd
niet dat ik daar zo mee bezig ben immers
hoe kan men als verstard de tijd bewaken
of omzien naar alles wat buiten mij loopt
en het straattoneel met zijn figuranten die
tezamen een haast gesloten doek vormen en mij,
zelfs al zou ik het willen de pas afsnijden
naar alles wat meer is dan ik en in mij
jouw bevroren ik, als versteend, aan in mijn
nacht gekluisterd, een cel zonder sleutel
ja, enkele reis Nice....
Reacties op dit gedicht
| Hilly N: | Donderdag, maart 01, 2007 20:50 |
| Heel bijzonder geschreven. Graag gelezen weer. Lieve groet van Hilly |
|
| sunset: | Donderdag, maart 01, 2007 19:00 |
| Heerlijk leesgenot dat door jou hier werd neergezet Hans. Liefs, sunset (Ingo) |
|
| appelboom: | Donderdag, maart 01, 2007 16:12 |
| Klasse klasse klasse !! Liefs, appelboom |
|
| jasmienschrijft: | Donderdag, maart 01, 2007 14:24 |
| Prachtig tot het laatste woord...al dat ijs, star onbewegelijk, gelukkig komt de lente weer aan. liefs Jasmien |
|
| kerima ellouise: | Donderdag, maart 01, 2007 13:08 |
| een meesterwerk ! liefs, kerima ellouise |
|
| MizzTeaQ: | Donderdag, maart 01, 2007 11:41 |
| Chapeau, en dan met name weer je laatste strofe welke mij doet rillen... Liefs, |
|
| kleinmeisje: | Donderdag, maart 01, 2007 09:33 |
| mooi geschreven,nice schijnt ook mooi te zijn,hopelijk schijnt de zon daar volop om di bevroren harten te ontdooien.liefs | |
| Dreamlover: | Donderdag, maart 01, 2007 08:51 |
| Indringend mooi.. Graag gelezen. Liefs Dreamlover |
|
| Quadesh: | Donderdag, maart 01, 2007 08:48 |
| heel erg mooi. liefs | |
Over dit gedicht
| Auteur: julius dreyfsandt z.s. | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 01 maart 2007 | ||
| Thema's: | ||