een grijze oase
als de woestijn alleen de hitte verdraagt
van dorheid en struiken met stekels
kan ik nog zo hard worden uitgedaagd
en roepen uit een nabije verte
ik zou geen enkele voet kunnen verzetten
of woorden vormen tot vruchtbaar zaad
jouw zinderend zwart zal het beletten
in de schaduw van een grijze oase speel ik
een lied op de gitaar zonder snaren
het kent geen ritme of herkenbare noten
ik zing dan over onttroonde mazen
of stervende bomen zonder loten
in mijn borst galmen slechts
de slagen van mijn hart
niemand zal ze horen,
dus ook jou niet toebehoren
Reacties op dit gedicht
| MizzTeaQ: | Zaterdag, maart 03, 2007 20:10 |
| Leegte... Graag gelezen... Liefs, |
|
| Cora (ZIJ): | Zaterdag, maart 03, 2007 09:49 |
| Oef, ja, hier is eenzaamheid wel op zn plaats, wat een mooi gevoelig gedicht, liefs, |
|
| Hilly N: | Zaterdag, maart 03, 2007 09:47 |
| Een gevoelige snaar. Heel mooi. Mooie dag. Hilly |
|
| Quadesh: | Vrijdag, maart 02, 2007 19:43 |
| prachtig!! liefs | |
| sunset: | Vrijdag, maart 02, 2007 18:06 |
| Voelbare beeldende verwoording Hans. Liefs, sunset (Ingo) |
|
Over dit gedicht
| Auteur: julius dreyfsandt z.s. | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 02 maart 2007 | ||
| Thema's: | ||