Dank
In een blauw ziekenhuisjasje
en een kaal geschoren buik,
wachtend op het juiste tijdstip,
en hup, de galblaas gaat er uit.
Een paar uurtjes buiten westen,
wat gerommel in mijn buik.
als ik daarna bijkom,
ziet alles er anders uit.
Een prikje hier , een prikje daar,
met de pleisters op mijn buik,
infuus en drainagezakje
en een sonde in mijn maag.
Twee dagen lang geen eten.
Verpleegsters komen en gaan.
Als dan de tijd is aangebroken,
mag ik weer op eigen benen staan.
Is het voor de dokter routine?
Voor verpleegsters een pracht baam?
Maar zonder de patienten,
kan iedereen wel gaan.
Dank aan al die beste mensen.
De lieve zusters om mijn bed,
de chirurg en assistenten,
allen deden immers voor mij hun best.
Tammo Bakker (Veendam)
St. Lucas Winschoten
augustus 2000