Ik ben het godverdomme vergeten
hoe het voelde
alles loopt weg en leeg
mijn gemoed is een graf
mijn huis herleeft alleen in de herfst
korte zon van hoop die in een vlaag
voorbij waait
een kraai op veren
zweeft naar de horizon
een geschenk
alleen als het offer
op die dag gebracht wordt
op dat uur
dit moment
ik roep en ik schreeuw
zonder geluid
ik heb er genoeg van
ik ben de steen
die het graf markeert
geen moment in een wekfles
die je tot leven wrijft
maar bloed en vlees
die nog wat jaren verslijt
en zichzelf dan weg werpt
onder het mom van
zijn eigen keus
ma-nie-heus!
Als het idee beter als......
waarom dan nog deze jas uit trekken?
Geniet met mate van dit lijden.