stil
stille tranen stromen
niet meer aan ontkomen
de pijn dragen moeten
zingt de moet me in de schoenen
eigenlijk wil ik je gewoon zoenen
stiekem doen of er niets is
stil het moment maar overslaan
en vast naar het volgende gaan
stil hopend dat dit toch niet hoefd
maar soms moet je je lasten dragen
zonder zeuren zonder klagen
ook de ander voelt de pijn
soms wil ik gewoon opgeven
vergeten en vergeven, beven
kan al niet meer
niet van de kou niet van verdriet
vandaar dat niemand ziet
egienlijk wil ik liefer wegrennen
stoppen met alles en opgeven
klaar met dit leven
tijd om weg te gaan
en als ik jou daar zo zie staan
dan weet ik het al heelemaal niet
ik wil niet meer, ik wil niet meer
ook zijn er nog de mensen
met opzig geen grote wensen
ze vragen of ik hier wil blijfen
ze praten dat ik niet op mag geven
me vast moet houden aan het leven
met 2 handen, niet 1 of minder
ik ervaar mezelf als hinder
dat ze nog niet moe worden
mij weer te moeten aanhoren
dat ze zich nu nog niet storen
ik breek toch alles alles stuk
of zien alleen mij ogen dat
verzind mn hoofd die dingen
mischien, mischien
totdat ze het anders zien
niet meer aan ontkomen
de pijn dragen moeten
zingt de moet me in de schoenen
eigenlijk wil ik je gewoon zoenen
stiekem doen of er niets is
stil het moment maar overslaan
en vast naar het volgende gaan
stil hopend dat dit toch niet hoefd
maar soms moet je je lasten dragen
zonder zeuren zonder klagen
ook de ander voelt de pijn
soms wil ik gewoon opgeven
vergeten en vergeven, beven
kan al niet meer
niet van de kou niet van verdriet
vandaar dat niemand ziet
egienlijk wil ik liefer wegrennen
stoppen met alles en opgeven
klaar met dit leven
tijd om weg te gaan
en als ik jou daar zo zie staan
dan weet ik het al heelemaal niet
ik wil niet meer, ik wil niet meer
ook zijn er nog de mensen
met opzig geen grote wensen
ze vragen of ik hier wil blijfen
ze praten dat ik niet op mag geven
me vast moet houden aan het leven
met 2 handen, niet 1 of minder
ik ervaar mezelf als hinder
dat ze nog niet moe worden
mij weer te moeten aanhoren
dat ze zich nu nog niet storen
ik breek toch alles alles stuk
of zien alleen mij ogen dat
verzind mn hoofd die dingen
mischien, mischien
totdat ze het anders zien
Reacties op dit gedicht
| ~*MissUnknown*~: | Woensdag, maart 07, 2007 09:22 |
| heel mooi(K) -xXx- |
|
| tattoo tears: | Dinsdag, maart 06, 2007 17:28 |
| mooi geschreven alleen jammer het verhaal waar het om draait groetjes en veel sterkte |
|
| dead_girl: | Dinsdag, maart 06, 2007 16:58 |
| erg mooi geschreven liefs dead_girl |
|
| Azra il: | Dinsdag, maart 06, 2007 16:33 |
| eey, Mooi geschreven, rakend, terwijl rijmvorm mij normaal weinig doet succes verder, groet |
|
| jouw-kleine-meis: | Dinsdag, maart 06, 2007 14:33 |
| eeey lievurd van me, wat heb je dit alles prachtig verwoord!! wel moeilijk dit te lezen!! vergeet niet dat ik er altijd voor je ben en naar je toe kom als dat nodig is!! kuss Rianne hou van je x |
|
| lexx: | Dinsdag, maart 06, 2007 14:31 |
| Uh Uh ..eenzaamheid is als een bruidstaart ..deel maar uit :) | |
Over dit gedicht
| Auteur: vampia luna venus |  
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 06 maart 2007 | ||
| Thema's: | ||