moe maar voldaan.
de rook uit jouw lichtgrijze longen
adem ik weer in door mijn opgevulde
lippen. de fles lang geleegd, ons leven
lang geleefd. uitgedroogd en verhongerd
smachten wij naar elkaar.
draai nogmaals rondjes om mij heen, lief,
elk hoekje van mijn leven mag verafschuwd worden.
en kus me dan toch, geef me alle liefde
die je in je hebt. laat me toch met rust, mijn
woorden vallen toch betekenisloos voor je neer;
spatten uit elkaar als gebroken glas.
geen leven nog te leven. geen draai nog te geven.
adem ik weer in door mijn opgevulde
lippen. de fles lang geleegd, ons leven
lang geleefd. uitgedroogd en verhongerd
smachten wij naar elkaar.
draai nogmaals rondjes om mij heen, lief,
elk hoekje van mijn leven mag verafschuwd worden.
en kus me dan toch, geef me alle liefde
die je in je hebt. laat me toch met rust, mijn
woorden vallen toch betekenisloos voor je neer;
spatten uit elkaar als gebroken glas.
geen leven nog te leven. geen draai nog te geven.
Reacties op dit gedicht
| Panta Rhei: | Vrijdag, april 06, 2007 13:46 |
| jaaa dat was ik dus net (A) liefs |
|
| milamber: | Vrijdag, april 06, 2007 13:43 |
| lekker tegenstrijdig die laatste strofe. Maar mooi! xx |
|
Over dit gedicht
| Auteur: bring-me-on | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 07 maart 2007 | ||
| Thema's: | ||