zonsondergang
is een mooie gloed
vooral wanneer ze hangt
in het rode bloed
met soms nog geel
en het blauwe water
maakt tot een geheel
als een waker
over de mensen die slapen
hun gesnurk hoort
terwijl we er naar gapen
dalend voort
we versteld staan
over het beeld
dat erboven staat
niet verveeld
mag ijskoud zijn
heb het toch warm
met rond mij
je sterke arm
kijkend naar de golven
de weerspiegeling in de zee
in je ogen bedolven
voert me mee
met langs mij
een geluid
nooit voorbij
heerlijk bruist
een bizar gevoel
waar we geen blijf mee weten
dat voor jou is bedoeld
zal dat nooit vergeten