Innerlijke Monoloog
Zou ik even, tussen al die
neerdwarrelende dromen
héel voorzichtig bij jou
naar binnen mogen komen
Zou ik mogen delen in jouw tranen
gevuld met verdriet
je hoeft niet bang te zijn
er is niemand die ons bespiedt
Zou ik naar je mogen luisteren
zodat je eens kunt praten
jouw hart heeft zoveel te vertellen
zullen we het binnenlaten
Zou ik met een uitgestrekte hand
eens naar je mogen kijken
jij bent zo bijzonder
maar soms voor niemand te bereiken
Zou ik voor even mogen uitrusten
in de stoel van jouw ziel
wellicht kan ik je dan verwelkomen
ook al ben je zo fragiel
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Woensdag, juni 27, 2007 20:41 |
| dan doven wij de lichten op de kleinste na, verkijken ons niet langer op de vele dingen die we zullen moeten doen, dan schemeren wij bereid ons zonder verloop van tijd binnen te laten komen, want alleen mijn ziel die lieflijk wordt bewoond, wenkt me zo luisterrijk eindelijk thuis. hans |
|
| remember: | Donderdag, maart 08, 2007 20:22 |
| Schitterend! ik heb hem op mijn site gezet, uiteraard met naam en link naar jouw | |
| Louiseke-Loesje: | Woensdag, maart 07, 2007 22:15 |
| Heel mooi dat zou ik ook wel eens willen zeggen tegen een vriend | |
| mobar: | Woensdag, maart 07, 2007 21:13 |
| Ja, mooi geschreven! groetjes, Mobar. |
|
| happy_in_love: | Woensdag, maart 07, 2007 21:12 |
| mooi! | |
