Zielsgeluk
En het was vroeg die avond, ondanks drang tot slaap kwam deze niet, ik tuurde naar buiten, naar de wolken, toen mijn ogen aan het donker gewend waren, zag ik ze, wolk na wolk met hier en daar een ster voorbijdrijven, op maat van eb en vloed. Ik raakte ontroerd, was ik dat moment zielsgelukkig? Wat is zielsgelukkig zijn, en waar zit de ziel? Wat bezielde me opeens?
Binnen streek ik door mijn haren, voor me lag een blanco stuk papier, ik sloot mijn ogen, ik hoorde de stilte van de nacht. Ik pakte het potlood en begon als vanzelf te tekenen. Heel kinderlijk, een poppetje, heel simpel, met een stralende zon in het midden. Een gelukkig mens dacht ik nog.
Daaromheen kwamen als vanzelf regenboogvormen, de persoon met al zijn emoties, circelvormige lijnen, het leek alsof de ziel werd omarmt werd door de lijnen, symbolisch was het zoals ik ernaar keek. Emoties als angste, woede, hebzucht, verdriet, je kent ze wel, blokkeerden letterlijk de ziel. Kon het simpeler uitgelegd worden?
Terug in de werkelijkheid, de volgende dag. Emoties moet je niet onderdrukken bedacht ik helder, want wanneer we weten waarom we ons voelen zoals we ons voelen gaat er een lichtje branden, waarschijnlijk groen, als teken dat de ziel weer verder kan. Ik speel die ochtend wat muziek, het gaat als nooit tevoren, alle grepen gaan vanzelf, perfect in een soort van eerste keer.
't Luisteren naar je eigen lichaam, (pijn is teken van stapje terug), je eigen gevoelens, (daar ben je immers mens voor), vermengd met een persoonlijkheid vol goede bedoelingen, laat je het gevoel toe, en je weet, het is goed zo, dit is geluk, zielsgeluk.
Binnen streek ik door mijn haren, voor me lag een blanco stuk papier, ik sloot mijn ogen, ik hoorde de stilte van de nacht. Ik pakte het potlood en begon als vanzelf te tekenen. Heel kinderlijk, een poppetje, heel simpel, met een stralende zon in het midden. Een gelukkig mens dacht ik nog.
Daaromheen kwamen als vanzelf regenboogvormen, de persoon met al zijn emoties, circelvormige lijnen, het leek alsof de ziel werd omarmt werd door de lijnen, symbolisch was het zoals ik ernaar keek. Emoties als angste, woede, hebzucht, verdriet, je kent ze wel, blokkeerden letterlijk de ziel. Kon het simpeler uitgelegd worden?
Terug in de werkelijkheid, de volgende dag. Emoties moet je niet onderdrukken bedacht ik helder, want wanneer we weten waarom we ons voelen zoals we ons voelen gaat er een lichtje branden, waarschijnlijk groen, als teken dat de ziel weer verder kan. Ik speel die ochtend wat muziek, het gaat als nooit tevoren, alle grepen gaan vanzelf, perfect in een soort van eerste keer.
't Luisteren naar je eigen lichaam, (pijn is teken van stapje terug), je eigen gevoelens, (daar ben je immers mens voor), vermengd met een persoonlijkheid vol goede bedoelingen, laat je het gevoel toe, en je weet, het is goed zo, dit is geluk, zielsgeluk.
Reacties op dit gedicht
| lexx: | Donderdag, maart 08, 2007 11:57 |
| Jah (A) | |
| lexx: | Donderdag, maart 08, 2007 08:25 |
| Hmm ,prachtig vrouw !! Kus :) |
|
| Claire Q: | Donderdag, maart 08, 2007 02:14 |
| hmmmmmmmmmmmmm More? :)( Groen groen groener!) doeidoei! |
|
| Roland Hainje: | Donderdag, maart 08, 2007 00:32 |
| ik las jouw verhaal graag, cora!wel eens van automatisch schrift gehoord? als vanzelf! dat lees ik in jouw verhaal. *Mystiek. groetjes, xRo;) |
|
| mums: | Donderdag, maart 08, 2007 00:04 |
| luisteren naar jezelf is altijd goed, je hebt er wel een heel verhaal van gemaakt meid. Emoties moet je niet onderdrukken, maar soms even tot tien tellen;) het is allemaal niet zwart wit. vind dit wel erg mooi beschreven... kus liefs mums |
|
| lommert: | Woensdag, maart 07, 2007 23:10 |
| ga het niet definiëren, je komt tot niets mi. Dat zielsgevoel is niet uit te leggen, maar het is er, en zo een wonder. Ik noem het voor het gemak maar : die ‘Almacht’…een stem die ingebouwd is ten behoeve van de mens..Misschien bestemd om tegengewicht te geven aan gedachten die pijn doen aan jezelf en aan je medemens. Wie weet mag spreken….ik laat mijn gedachten maar zien;)wie anders denkt haha..mag beredeneren...ik sta er geheel voor open... kus;) willem |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Cora (ZIJ) |  
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 07 maart 2007 | ||
| Thema's: | ||