Stille maan staart me aan,
lijkt me te zeggen dat
ik 't moet laten varen.
De golven van verdriet
maken m'n voeten drijfnat, ijskoud.
Stil zak ik ineen, niet meer gelovend.
Het zachte zand, onder m'n lichaam,
kruipt in alle spleetjes en kreukels
wil me overtuigen dat ik moet douchen
en vooral, overnieuw beginnen aan deze dag.
De stilte hangt in de lucht,
geen wind die m'n gedachten
mee kunnen nemen.
Twee ogen kijken naar me in de donkere nacht.
Zachte muziek speelt, voert je stem mee
naar m'n dicht gestopte oren.
"Wat veranderde jou? ik heb geprobeert
maar moest je loslaten,
ik heb gevraagd, maar joeg je de dood in.
Kunnen we 't nog veranderen?
Bid met me mee, dat we weer samen
in 't leven mogen staan, en de maan
z'n grote mond moet houden!"