Vandaag ging ik rennen
Niet wetend waar naar toe
Rende weg van mijn kliniek
Rende weg van mezelf
Tranen rolend over mijn wangen
Adem halen werd moeilijker
Mijn lichaam trilde van top tot teen
Mensen praatte tegen mij
Maar ik hoorde niks meer
Een auto ontweek me net
Anders was het voorbij!
Stond totaal verdoofd
Op een plek die ik niet kende
Ik liep veder en herkende mijn kliniek
Ik wouw meteen weer rennen
Wouw niet meer terug, niet naar die plek
Nooit meer..
Maar ze kwamen me zoeken en vonden me
Namen me mee
Ik kon niks meer zeggen
Totaal in mezelf gekeerd
Was bang, weet niet eens meer waarom
Een beetje bijgekomen
Opweg naar HET gesprek met mijn ouders
Wat me nog banger maakte
Want mijn masker haalden ze van mijn gezicht
En ze zouden de waarheid gaan vertellen
Toen gaf jij mij een briefje
''Als het onder het gesprek niet zo goed gaat,
moet je maar denken dat je op een schommel zit
dan kan je de hele wereld aan!''
Een zin met zoveel kracht
Het maakte dat ik schommelde
Hoog in de lucht, dichtbij de zon
*Bedankt bijzonder meisje*